Sssst

Ieder mens heeft zo z’n eigenaardigheden. Vertel me niet dat het niet waar is want vanuit mijn psychiatrische kennissenkring weet ik wel beter en als je toch ontkent kan ik wel voor een gesprek zorgen met een deskundig persoon waarbij je vast wel iets opvalt waar je van denkt wat een eigenaardig iemand zeg. De meeste mensen vinden het typische wat de ander heeft een beetje vreemd terwijl ze dit bij henzelf heel normaal vinden. Het is dan altijd anders terwijl dit anders zijn niet uit te leggen valt aan de ander die tenslotte niet hetzelfde is als jij. Nu dan, je kunt je het natuurlijk absoluut niet voorstellen maar ook ik heb zo’n eigenaardigheid die sommige anderen vreemd vinden. Ik ben namelijk een beetje allergisch voor geluid. Als ik, op dit moment toevalligerwijze in NZ, op een camping zit te genieten van de krekels en het ruisende geluid van de zee en prompt zet naast mij iemand de radio aan, dan kan ik mij behoorlijk ergeren. Als ik dan verstoord in de richting van de geluidsbron kijk reageert diegene ook nog met "Mooi hé, niets fijner dan rustig op een camping zijn met een muziekje waarvan je kunt genieten". Hij geniet ja, van zijn muziek. Ik krijg de neiging om ook een leuke CD op de laptop te zetten en onze 1,5-Watt boxen flink te oversturen, lekker puh. Maar waarom doe ik dit niet en sommige andere medeaardbewoners wel? Je kunt tegenwoordig van alles moois kopen om ongestoord van eigen muziek te genieten. Walkman, sitman, layman, i-pod, you-pod, mp3 tot 9 enz. Maar nee hoor zodra ik in de buurt ben gaat de ouderwetse geluidsbox op sterkte open met andermans mooie muziek want alléén luisteren naar je persoonlijke favorieten schijnt ook weer niet leuk te zijn. Nu de, ondertussen luid meezingende campinggast, niet genegen is om zijn lievelingszender weg te draaien loop ik maar, het gelukkig geheel verlaten, strand op. Geen hond te zien, heerlijk. Na 5 minuten absolute eenzaamheid hoor ik plots gehijg, schreeuwt een kind en pa en ma beginnen zich 3 meter achter mij uitgebreid in het warme zand te nestelen. De hond hangt zijn behoorlijk lange natte tong op mijn voeten en het lieve kind probeert hem tevergeefs weg te loodsen. Ze begint bijna te huilen als het niet lukt en ik begin mij al bijna schuldig te voelen vanwege mijn aanwezigheid op dit plekje wat ondertussen duidelijk van hen is. Iets aan mij blijft Wodan aantrekken maar ik vind zo snel geen stok om 300 meter de zee in te gooien dus blaas ik maar de aftocht. Het vrolijk kwetterende gezinnetje neemt nu geheel mijn comfortabele plek over. Mij rest alleen een plek aan mijn voeten en die is erg nat. Waar anderen zich in dit soort situaties absoluut niet aan storen en het zelfs gezellig blijken te vinden, daar kan ik mij echt niets bij voorstellen. Overal hoor je tegenwoordig muziek, in winkels, op feestjes, op pleinen en in straten. Bonkende auto’s waarin je de passagiers samengeperst op de achterbank ziet zitten omdat enorme speakers hun ruimte in beslag nemen. En dat is nu ook wat ik bedoel als je hem voelt. Mijn ruimte wordt regelmatig ongevraagd in beslag genomen door het geluid wat anderen mooi vinden. Veelal mechanisch geproduceerd. Stel ik mij nu aan? Ben ik allergisch? Moet ik in behandeling? Is de waardering en het respect voor stilte verdwenen? Ben ik uniek of niet van deze tijd? "Wat zeg je? Staat de muziek te zacht? Sorry hoor. Zo beter? Wat? Je praat te zacht ik versta je niet dus ik kan je ook niet begrijpen!". Het verwondert mij niet langer dat mensen tegen elkaar schreeuwen. Je moet wel als je gehoord wil worden. Maar niet getreurd want ik heb wel een alternatief eco-idee om gehoord te worden. Schrijven. Ik weet dat het moeilijker is, of lijkt, dan een cd draaien of tv kijken maar probeer het eens een keer. Niet geschoten is altijd mis nietwaar. Er is slechts één probleem. Om te kunnen overdenken wat je wilt opschrijven is het wel fijn als het om je heen een beetje stil is.