Kicken

Nieuw-Zeeland, het land van natuur en ruimte maar ook het land fly-diven, raften, bungee-jumpen, jetspeedboaten, duiken, surfen, snowboarden, bergbeklimmen, vissen, jagen en nog veel meer licht ontspannende activiteiten. Dit willen we ook allemaal gaan doen en we kiezen een mooie woensdag uit om al dit sportiefs uit te voeren maar het probleem is natuurlijk wat er nog voor de namiddag overblijft. Voor de goedgelovigen onder jullie wil ik wel verklappen dat dit een beetje overdreven is en daarom ga ik over naar het serieuzere werk. Het begon op een zonnige morgen op het moment dat we het landschap bewonderden en een angstaanjagende schreeuw hoorden die werkelijk door merg en been ging. Onmiddellijk kwam het oeroude reddersinstinct bij mij naar boven en ik rende naar de plaats des onheils. Ik zag nog net dat er zich iemand van een hangbrug af stortte om vervolgens in de diepte meegesleurd te worden door een kolkende rivier. Ik wilde al van de rotsen afspringen om het slachtoffer heldhaftig van een wisse dood te redden toen deze als door een wonder weer naar boven geslingerd werd. Na wat heen en weer gestuiter (niet geschikt voor mensen met zeeziekte) kwam er een bootje om de duikelaar op te halen. Zoals oplettende lezers begrijpen was het geen noodlottige sprong maar een bungjee-jumper die van de Kawarau Bridge af was gesprongen met een behoorlijk dikke elastiek aan haar of zijn voeten (gelukkig het goede uiteinde van het lichaam). Nu bleek al snel dat de ene na de andere waaghals van de brug afsprong in een poging het water van de rivier aan te raken. Dit was mijn inziens overigens veel eenvoudiger vanaf de waterkant beneden in het dal. En een stuk goedkoper. Het was dat ze mij tegengehouden hebben anders was ik ook zeker gesprongen. Het zou wat zo’n simpele duik. Een modern uitziend type met zéér donkere zonnebril, dreadlocks en een hoop ijzerwerk over zijn lichaam verspreid stond naast mij te kijken. "Kicken jongen" zei hij. Voor ons was dit het begin van talloze pogingen om ook te kicken. Helaas doemden er de nodige onverwachte problemen op. Droogte, dus te weinig raftwater en ook de jetspeedboats voeren dan niet. De duikflessen waren na de laatste duik niet meer boven water gekomen en onze andere waaghalzerijen werden op het laatste moment gedwarsboomd door bussen vol Japanners die vanuit het niets opdoken in goed georganiseerde foto’s knippende groepen. Het enige wat overbleef was de gondelbaan in Queenstown om vanuit het topje van een bergje de omgeving te bewonderen. Af en toe moesten we bukken voor een fly-diver of ski-jumper maar het was wel flink kicken zo’n gondelbaan. En toen het donker werd konden we moe en voldaan gaan slapen en dromen van jumpen, raften, diepzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.