De Tongariro Crossing

De bekendste 1dagswandeling van Nieuw-Zeeland: de Tongariro Crossing. Nu we er vlakbij zijn, in Whakapapa, moeten we die wandeling toch echt doen. We hebben er al over gehoord: 10 uur wandelen over een vulkaangebied met hele mooie uitzichten. Het is vroeg opstaan, rond half 6. Als we even later in de bus zitten met de slaap nog in onze ogen hebben we er al zin in. De bus rijdt naar het begin van de wandeling. We zijn nog maar net op weg als we de zon zien opkomen boven de bergen. Prachtig! Het is daar ijskoud, de planken op de weg zijn bevroren, dus ben ik blij met de warme stralen van de zon! In minder dan 1 minuut is de zon al fel, je kunt haast niet meer zien waar je loopt! Dat is best lastig als je op een pad vol stenen loopt. Na een heel stuk vlak lopen begint het klimmen. Een beetje omhoog, dan een beetje omlaag. We zien steeds Mt. Ngauruhoe hoog uitsteken. Ik vind de Mt. Ngauruhoe(Mt. Doom) er echt machtig uitzien. Even later is er vlak langs het pad een watervalletje. Rechts zien we ook iets prachtigs: een zwart lavakerkhof. Bulten en rotsen van zwart koolachtig gesteente, allemaal afgekoelde lava. Wat me verbaast is dat er ook vlaktes van gele kleizand zijn. Tenminste plat! Als ik op de vlakte een grote bergrug zie, denk ik: "Daar gaan we vast omheen... Maar hoe?". Daaromheen zijn de bergen, die bergrug is dus het laagste! Als we dichterbij komen zie ik er mensen tegenop klimmen. Eerst even een koekjespauze en dan begint de klim ook voor ons. Als we pas op 1/5 zijn hebben we het gevoel dat we al op de helft zijn, en heb ik last van mijn kuiten! Achter elke bult komt weer een andere. Als we daarbovenop zijn zijn we ongelofelijk blij dat we het gehaald hebben! Er komt weer een vlakte van kleizand en m´n vader vraagt zich af hoe die vlaktes hiertussen het zwart kunnen voorkomen. Omdat ik een spreekbeurt over vulkanen heb gedaan vraagt hij het maar aan mij. Mijn idee hierover is dat er misschien ooit eens een meer is geweest. Ik denk op die vlakte dus: "Poeh! Gelukkig hebben we het moeilijkste stuk klimmen al gehad!". Niet dus... Er komt nog een héél stijl stuk klimmen. Er klimmen daar zelfs mensen naar beneden, als ik dat zou moeten doen zou ik meteen voorover vallen! Als we die klim gehad hebben komt er weer een vlakte. Er zijn blijkbaar mensen met humor geweest want er is een bergje opgestapelde stenen neergezet. Wel handig, want als je erachter gaat zitten heb je lekker geen last van de wind, die daarboven hard bezig is. Een vrouw kan het niet laten en legt er nog een klein steentje bovenop. Dan kan Stan zich er ook niet meer van weerhouden om er een nóg kleiner steentje op te leggen. Ik moet dan ook proberen om een steentje op het steentje van Stan te leggen dat nóg nóg nóg kleiner is. Helaas is het steentje van Stan spits aan de bovenkant. We lopen verder en dan zien we de "Red Crater". Met andere woorden: we kijken recht in een krater die vanbinnen helemaal rood is. De randen zijn vooral zwart en een beetje donkergroen. Echt geweldig om te zien! Maar er is daar nog meer! Als we weer naar beneden gaan(ook érg stijl trouwens) naast de krater zien we 3 meertjes liggen, en in de verte nog 1 grote. Het stinkt hier wel verschrikkelijk! Het is behoorlijk stijl naar beneden. Ha fijn, weer vlak lopen! De meertjes zijn erg blauw. We wandelen verder, langs het grote meer en tussen de rotsen. We komen nog langs ´Hot Springs´(een thermisch gebied). Helaas is dit in een privé-gebied van de Maori´s en kun je er niet dichtbij komen. Je kunt wel de rook(meer stoom en damp) zien. We nemen nog een pauze bij een ´Hut´ en dan lopen we verder. Nog 2 uur wandelen vanaf nu! Het begint steeds heter te worden. Van anderen hebben we gehoord dat het op het eind kan regenen. Dat is bij ons dus precies omgekeerd! We lopen nu door een uitgegraven paadje tussen van allerlei plantensoorten als ik een bos zie en denk: "Als we daar nog doorheen lopen, zal ik de schaduw van de bomen zo goed mogelijk benutten!". Later blijkt dat mijn hoop waarheid is geworden: we moeten een heel stuk door het bos wandelen. Het lijkt eeuwenlang te duren, ik denk dat achter elke bocht het einde is. We zien nog een leuk watervalletje. Op een gegeven komen we bij en afdakje waar mensen zitten we wachten op de bus. We hebben de Tongariro Crossing gehaald!!!