Week 9

Eén dag Wellingtonstad vinden we voldoende en de volgende dag zijn dan ook voor tienen op pad. Het is een heldere dag en de verdere verkenning van het noordereiland kan beginnen. Dit duurt echter niet lang. Er wordt naar ons geknipperd en gewezen: Stoppen! Zodra we uitstappen wordt duidelijk wat er aan de hand is. Zonder dat wij ook maar iets in de gaten hadden kwamen er rookwolken van onder de caravan vandaan. Mijn maag zit in m’n keel! Even zie ik het voor me dat al onze spullen verloren zijn. Martijn komt al aangerend om zijn kostbaars te redden. Dit alles gaat natuurlijk in een flits. Dan beginnen de hersenen weer alert te werken. Water, ja water. Primitief als we zijn, hebben we water in flessen bij ons. Maar het is al niet meer nodig. Een Nieuw Zeelandse jongeman die achter ons reed is ook acuut gestopt en ligt al met een brandblusser onder de caravan. En gelukkig met effect! Poeh, poeh! Het rookt nog na.
Hoe dan ook, op één of andere manier heeft de handrem van de caravan niet helemaal vrij gestaan en is terug op slot geschoten. En dit veroorzaakt al snel wrijving en een enorme hitte. Het vet van de wielen is vloeibaar geworden, pruttelt nog en druipt naar buiten. Laten afkoelen dus en dan zien wat de schade is. Als geluk bij een ongeluk is er enkele meters verder, voordeel van in een stad zitten, een bandenservice-shop. Het is eigenlijk een winkel met een kleine werkplaats. Er zijn drie man aan het werk, zaterdagochtend, maar eigenlijk nauwelijks klanten in de zaak. Ze bieden uitgebreid hun dienst aan om alles in het gebied van de banden te controleren. En wat denk je: na een kleine drie kwartier werken vragen ze er 5 dollar voor. Dat is zo ongeveer 3 euro! In zo’n geval maak je de fooi in verhouding wel erg groot. Als we verder rijden houden we ongemerkt, of niet (?), in onze achteruitspiegels het gebeuren rondom de wielen in de gaten.
We vervolgen onze route noordwaarts langs de westkust. Ter hoogte van Palmerston North eindigt dit tripje geheel aan de kust in het zeer kleine plaatsje Tangimoana. Hier heeft zich, sinds driekwart jaar, een voorheen in Venray wonende familie gesetteld. Ane, Nicole, Michelle en Tim zijn met al hun dieren geëmigreerd en zijn flink bezig om hun huis met omringende weien tot hun eigen thuis te maken. De paarden, de hond en de poes hebben er in Nieuw Zeeland nieuwe vrienden bijgekregen: Tim heeft intussen twee lammetjes met de fles grootgebracht. Tsunami en Powder zijn nu flink bewold, lopen heerlijk vrij rond en slapen ’s nachts ONDER het huis. Ja, hier kan dat. Je ‘bestelt’ een huis. Het houten karkas van dit huis wordt in een werkplaats in elkaar gezet waarna het op een enorme trailer naar je woonplek gebracht wordt. Dan wordt het huis op palen geplaatst, d.w.z. bovenop de schapenslaapplek, en vervolgens kun je als zelfklusser je eigen creativiteit kwijt. Apart, hè!
We zijn zeer welkom om enkele dagen te blijven. Heerlijk eten; gezelligheid tot in de erg late uurtjes, kennismaking en barbecuen met de toegankelijke doorgewinterde Nieuw Zeelandse buren; vers gebakken cake, een verfrissende wandeling over het strand wat op een paar honderd meter afstand ligt en gewoon lekker kletsen over van alles wat het leven biedt. Ontspannen daagjes!
Op 14 maart nemen we afscheid van de verse Nieuw-Zeelanders met al hun gemoedelijkheid en reizen weer verder. Via Wanganui gaat de reis naar het Tongariro National Park en vinden aldaar een camping in Whakapapa. We staan met de caravan vlak naast een snel stromende rivier; dit geluid slaapt goed!
Het beschermde natuurreservaat “Tongariro National Park’ met een grootte van ruim 7600 km2 bevat drie actieve vulkanen. De eerste is Tongariro welke uitgewerkt lijkt, maar je weet nooit… Tongariro is een kleine 2000 m hoog en heeft verschillende kleine kraters. Dan is er de kegelvormige vulkaan Ngauruhoe met een hoogte van 2278 m welke in 1975 voor de laatste maal vuur en lava spuwde. Voor de kenners: deze berg heeft een hoofdrol gespeeld in Lord of the Rings als Mount Doom! Als derde ‘de koning’ Ruapehu die bijna 2800 m en met eeuwige sneeuw bedekt is. In 1953 had deze vulkaan voor de laatste keer een flinke eruptie!
Het is helder weer en onderweg zien we in de verte Ruapehu liggen, terwijl we er nog pakweg zo’n vijftig kilometer vandaan zijn. De sneeuw schittert in de zon en je zou van een afstand denken dat het een ‘gewone’ berg is. Als we dichterbij komen wordt het duidelijk dat de ondergrond ‘zwart geblakerd’ is.
De dag erop wandelen we de ‘Tongariro Crossing’. Het is een dagdurende wandeling (voor ons van ’s morgens 8 uur tot kwart over 5) door het kraterlandschap van het Tongariro National Park. We klimmen 17 km over steile hellingen en door zachte asvelden, de zg. lavavelden. Niet te zuunig!!
Er wordt strikt aangeraden voorbereid te zijn op alle soorten weer. Het is namelijk erg onvoorspelbaar in deze bergen en het kan dan ook zeer snel omslaan. Als we om achten aan de wandeling beginnen is de grond nog bevroren. We zijn goed voorbereid en hebben alle soorten kleding bij ons. Al gauw komt echter de zon vanachter de berg op en neemt de temperatuur snel toe. En deze loopt uiteindelijk op tot zo’n graad of 30! Wat te denken van onze rugzakken.. we lopen volgepakt met kleren,water en eten! Dit maakt de wandeling er niet gemakkelijker op maar het positieve is dat door het heldere weer de uitzichten fantastisch zijn! Aanvankelijk zijn de hellingen nog groen begroeid met o.a. korstmossen en paarsbloeiende heide. Het wordt meer rotsig en de klim wordt steeds steiler. Op een gegeven moment krijgen we echt het idee in een maanlandschap te lopen! Zo’n landschap hebben we nog nooit gezien. Verschroeide rotsen, schrale grond en tóch zeer onverwachts een bloeiend bloempje. Het idee door een kratermond te lopen waar ooit de lava naar buiten spoot lijkt onwaarschijnlijk maar is nu reëel. Daarbij niet te vergeten, zo blijkt uit de verschillende documentaires die we hier inmiddels gezien hebben, dat er ondergronds nog altíjd hevige activiteit is. Het is onvoorspelbaar of en wanneer er weer een eruptie zal komen. Kortom: indrukwekkend. De toppen van de verschillende vulkanen liggen continu in het zicht en we cirkelen er doorheen. Mount ‘Doom’ prikkelt onze fantasie en is overheersend aanwezig. Des te hoger we komen des te weidser worden de uitzichten naar allerlei kanten. Zo zien we diegene die na ons zijn beginnen te lopen als miniatuurtjes in de diepte. En zeer apart is het volgende: Geheel in het westen van het noordereiland, te weten 250 km bij Tongariro vandaan, ligt een vulkaan genaamd Taranaki. Deze vulkaan is bijna uitgerekend kegelvormig en staat bekend als de vulkaan met de ringwolk om zich heen. En deze vulkaan kunnen we in de verte, net boven de wazige horizon, zien! Dit plaatje is erg zeldzaam.
De kratermeren met een zeer hoog zwavelgehalte blinken in de zon allerlei vermengingen van blauw, groen en geel. Zeer apart. Uit de kratermond ‘Red Crater’ komt een onaangename geur van rotte eieren gemengd met een geschroeide gebrande lucht. Hier is het binnenste van de aarde nog woelig. Deze krater doet zijn naam eer aan met zijn dieprode maar ook andersoortige kleuren. Spectaculair! We vallen geregeld van de ene verbazing in de andere. Wat een kracht heeft deze aardbol! En wat zijn wij klein!
We hebben rode snoeten en zeer warme voeten als we het eindpunt naderen. Hot Springs, een thermisch gebied wat continu dampt, vergezelt ons in het laatste gedeelte van de wandeling.
De Tongariro Crossing wordt in de boeken beschreven als de mooiste eendagswandeling in NZ en daar ben ik het zeer zeker mee eens. Erg van onder de indruk; een wandeling vol verwondering!
De dag erop verkennen we het gebied rondom Ruapehu. Hoewel het gebied rondom Tongariro groen begroeid is, is het rondom deze vulkaan zwart en donker met wat bruin tussockgras begroeiing of wat mos. Draaiende om je eigen as is er navenant geen groen plekje te zien. Het is bewolkt en dat maakt het gebied nog grijzer. Grote brokstukken zwart steen liggen op elkaar gestapeld zoals ze ooit neervielen. Depressieverhogend als je er altijd zou moeten wonen. Toch is er een dorpje gebouwd genaamd Iwikau; er wordt ‘s winters tenslotte op de begaanbare hellingen geskied! Ook hier weer, staande in zo’n landschap van steen, steen en nog eens steen ben je zelf het meest kwetsbare wezen wat zich beweegt. En dat is toch wel een bijzonder iets om te beseffen.
’s Middags bekijken we in het theater van het informatiecentrum een documentaire over het ontstaan van de aarde en vulkanen. Vervolgens nog een film over het feit dat het gebied rondom Tongariro het eerste nationaal park (1887) is geworden. Dit grondgebied behoorde namelijk tot de Maori en was voor hun heilig gebied. Een intelligent maori- leider, een Ngati Tuwharetoa-opperhoofd, zag echter in dat er hulp nodig was om dit uniek stuk natuur te bewaren en heeft het geschonken aan de regering van NZ onder de zeer strikte voorwaarde dat het met respect behouden zou worden. Er mag dus gewandeld worden maar bv. met het maken van de filmopnames voor Lord of the Rings golden er strenge regels. Op de camping waar we staan, een echte trekkerscamping dus geen enkele poespas, worden kinderen geïnspireerd zelf wat te verzinnen. Stan bouwt met blaadjes en takjes een creatie waarbij Peter en ik ‘aan het vissen’ zijn. Plakband en touw komen dus altijd van pas. Als we de volgende dag een eind om het nationale park heenrijden hebben we continu zicht op de verschillende vulkanen. Ze steken echt boven het landschap uit. Soms hangt er een wolk om de top, dan is het weer helder. In tegenstelling tot het ‘verkoolde’ centrum van het park is de verdere omgeving rondom de vulkanen groen. De heide bloeit en de bijen zijn druk. De Maori huizen die hier gebouwd zijn oud en doen armoedig aan omdat ze niet zijn bijgehouden.
Als we 18 maart verder reizen is het bewolkt en soms valt er een spatje regen. We passeren Lake Taupo, een enorm groot kratermeer. Na een onvoorstelbare uitbarsting, rond het jaar 180 v. Chr., die een week in beslag nam waarbij de eruptiekolom tot 50 km hoog reikte heeft het vulkanische as een gigantisch oppervlakte bedekt wat tot in China en Rome waargenomen is. Je zou denken dat het een ‘gewoon’ meer is maar typisch zijn de puimstenen die overal rondom het meer liggen. Als je ze in het water gooit blijven ze drijven!
Onderweg picknicken we op een plek die ons aan Lake Matheson (zuidereiland) doet denken.
Lake Ngahewa ligt er als een spiegel bij... totdat het gaat regenen. De reis van vandaag eindigt in Rotorua op een ruime camping aan Blue Lake; een rustig plekje buiten de stad. ’s Avonds drinken we nog een borreltje; een lauwe bries maakt het tot een mooi besluit van de dag. De komende nacht zal de klok verzet worden! Een uur extra slapen dus. Alhoewel... morgen gewoon vroeg opstaan, want dan zal de nacht een uur eerder vallen. Welterusten.