Week 5

Het ‘verstilde’ meer van Wanaka brengt zoveel dat het niet nodig is om op pad te gaan. We blijven dan ook enkele dagen plakken en laten het beeld goed op ons inwerken.
Steltvogels komen hier hun ochtendmaal zoeken. Nog met de ‘slaap’ in mijn ogen help ik een vroege visser zijn vangst op te halen. Enkele kampeerders lopen, nog in pyama, langs het meer om de eerste kiekjes te maken.
Och, we doen eigenlijk van alles en niets... wij wandelen langs het meer; zitten op het bankje gewoon stil te zijn; de te lange haren worden geknipt; Martijn en Stan zwemmen; de mannen kayakken; er worden dammen gebouwd. We vieren Peter’s verjaardag op een zonnige manier!
Wanaka is een bescheiden plaatsje, het ongerepte meer strekt zich ver uit en in de hele omgeving doet het gebergte majestueus en ruig aan. De toppen zijn kaal en spits en de zon zorgt voor een diepe bruinrode gloed. Op een avond rijden we de Cadrona Valley in. Deze pas langs de Cadrona River is de hoogstgelegen weg van NZ. Deze weg werd in het verleden door vele goudzoekers begaan, weliswaar in andere omstandigheden dan nu! We belanden bij het meer dan 130 jaar oude Codrona Hotel waarnaast een postkantoor anno 1871! Het houten hotel heeft de kenmerken van het verleden behouden. De sfeer van weleer hangt er nog steeds, het ruikt ernaar... zelfs de piano klinkt ‘vergeeld’. Wat zal zich hier allemaal afgespeeld hebben...?
Op 16 februari reizen we van Wanaka in noord-westelijke richting, via de Haast Pass, naar het plaatsje Fox. Zo droog als het gebied rondom Wanaka was, des te groener wordt het als we de Haast Pass naderen. En dat is natuurlijk niet voor niets! We rijden namelijk naar een gebied waar 5 meter regen per jaar valt...! Wetende dat het er zo’n 270 dagen van het jaar regent, zijn we benieuwd wat we zullen aantreffen! We hebben geluk, behalve wat wolken reist de zon met ons mee.
Weelderige boomvarens, sappig groene begroeiing en palmbomen sieren de weg aan beide zijden. Echter als we dichter bij het gletsjergebied komen zijn er, behalve al dit gezonde groen, ook veel restanten van uitgeholde dorre bomen. Parasieten hebben hier de overhand. Bomen, elektriciteitspalen, hekken, weipalen, bankjes... alles is begroeid met mos en andere planten. Soms ziet het er luguber uit, een andere keer prettig doorleefd. Langs de kust staan de bomen scheefgegroeid van de wind die hier vaak haar best doet..
We komen in het gebied van de beroemdste gletsjers van NZ. De Fox Glacier is 13 km lang. De gletsjer loopt vanaf een hoogte van 2500 m tot bijna aan de zeespiegel. Vanaf de zeezijde het land inkijkende steken de ijstoppen boven alles uit. Ook zijn Mount Cook en de Tasman Glacier, welke meer landinwaarts liggen, ook weer vanuit hier te zien. Rijdende over de doorgaande weg door dit regenwoud zijn aan de ene kant de met sneeuw bedekte bergen te zien en aan de andere kant afgelegen stranden en de golven van de oceaan!
Alle toeristen doen de wandeling naar de voet van de Fox Glacier. Kun je je voorstellen hoe veel dit er zijn? Leeggelopen bussen, ook de toerist op slippers... En al is het dan bijna carnaval in het Nederlandse land, waar mensen vrolijk de polonaise doen... tijdens een wandeling mengen we ons niet graag in rijtjes mensen. Bovendien is het zo dat de voet van de gletsjer bedekt is met zwart puin. Dus.. besluiten we om deze wandeling NIET te doen. Door in de omgeving rond te rijden en te wandelen zijn er prachtige uitzichtspunten op de gehele bovenkant van de gletsjers; het wit van het ijs schittert in de zon. Boeiend om te zien hoe de zon met de wolken rondom het ijzige hooggebergte speelt.
Lake Matheson ligt pakweg 5 minuten rijden van Fox af. In dit meer spiegelen bij rustig weer de met sneeuw bedekte bergtoppen van Mt. Cook, Mount Tasman en La Perouse. Volgens de beschrijvingen zijn de mooiste weerspiegelingen te zien tussen 6 en 8 uur ’s ochtends. Dus.. wordt de wekker gezet en staan we op in alle vroegte... De natuur is nog mysterieus stil en nevelig. De wandeling rondom het meer duurt enkel ruim een uur, maar de neiging om letterlijk en figuurlijk stil te staan bij de schoonheid is er eigenlijk continu. We zien er de zon opkomen.. geweldig. Inspiratie voor schilders!
Ja... en als je zo vroeg opstaat heb je de hele dag nog voor je! We rijden over het kiezelweggetje, dat aan beide zijden weelderig groen is, naar Gillespies Beach, zo’n 25 km ten westen van Fox. Aan het strand aan de westkust is het zand fijn korrelig en zwart van kleur. De kust is verder bezaaid met gladde stenen en grijs-wit drijf hout wat werkelijk houten kunst is. Verder is het strand leeg... kilometers ver... Aan de ene kant dus de zee en landinwaarts in de verte een schitterend uitzicht op verschillende gletsjers. Nou, nou, nou... we komen ogen tekort, wauw! Het is windstil, zonnig en warm. We ‘spelen’ in de golven, picknicken, sjouwen over het strand en wandelen door ‘de duinen’. Typisch zijn, in de puntige stijve begroeiing langs de kust, de vele witte cocons, secuur afgewerkt met dichtgemaasde witte draadjes waarin kleine spinnetjes warmte en beschutting vinden. Om straks waarschijnlijk met duizenden(!!) naar buiten te treden..
Met warmgebrande snoeten gaan we terug richting Fox en gaan nogmaals naar Lake Matheson. Ook ’s avonds als de wind rustig is en de zon ondergaat schijnt het meer een spiegel te zijn. We doen de wandeling gewoon nog een keer in ‘versneld’ tempo. We blijven bij het mooiste ‘Look Out’ zitten totdat het schemert. Het veranderende licht brengt steeds weer een andere dimensie. Betekent dus wel dat we in het donker moeten terugwandelen. We hebben geen licht bij ons. Zonder dat we het echt afgesproken hebben blijven we dicht bij elkaar .. als het donker wordt, wordt het namelijk ook vrij snel en écht donker. We worden getrakteerd! Ineens fonkelt er van alles langs het pad. Er blijken op enkele plekken glimwormen te zitten. Om deze normalerwijze te zien kun je in NZ, althans volgens de beschrijvingen, op verschillende plekken wel of niet begeleid dan wel betaald grotten in en nu liggen ze, op deze late wandeling, zomaar voor het oprapen! We hebben het ’s nachts druk met dromen!
De volgende dag blijkt onze wandeling niet zonder gevolg te zijn. De Kea’s, die we steeds zo grappig vonden, zijn op de parkeerplaats actief geweest en wel rondom en aan onze auto. In de hoes van het reservewiel op de achterkant van de auto zijn gaten gepikt en uit de rubber van het schuifdak zijn stukjes weggepikt. Waarschijnlijk was dit het dessert voor de brutale bergpapegaaien.
Vanuit het gletsjergebied vervolgt de reis zich noordwaarts langs de westkust naar Hokitika. Het stadje dat bekend staat om de ‘Jade’. Uit greenstone, wat in deze omgeving te vinden is, worden de meest fantasierijke vormen geslepen. Hét souvenir van Nieuw Zeeland! Hokitika heeft een rijk verleden: er werd in de havens tonnen goud verscheept. Uit verschillende landen kwamen mannen dan wel hele families richting westkust met de droom om op een dag dé goudklomp te vinden die hun leven van ontbering zou verlossen. Het omgekeerde was echter vaak de realiteit. We bezoeken Shantytown: een openluchtmuseum waarin allerlei gebouwen uit de tijd van de goldrush herbouwd zijn. Alhoewel het een toeristische attractie is, is de manier waarop dit gedaan is erg geslaagd. De sfeer is bedrieglijk echt. Je kunt je voorstellen hoe eenzaam en armmoedig de goudzoekers in die tijd geleefd moeten hebben. En als er dan al een keer een beetje goud gevonden werd, was er de saloon.. Na de ‘zeven magere jaren’ mocht het dan even vloeien. Er werden overvallen gepleegd en gemoord om het blinkende spul te pakken te krijgen.
Het geluk kan niet op! Als we zelf aan de slag gaan met een goudwasserspan, die van tevoren met aarde gevuld is, en we ‘wassen’ dat ons leven ervan af hangt, zijn verschillende goudklompjes, o nee, -blaadjes het gevolg. We prijzen ons rijk als we deze schat ook nog in een flesje mogen meenemen. De fantasie wat we er wel niet allemaal mee kunnen doen is natuurlijk nog het leukste! Daar kunnen we nog weken mee vooruit!