Week 3

Ik heb het opgegeven om schapen te tellen... Geweldige dieren, vooral omdat ze je zo ‘dom’ kunnen aankijken. Met wol, oftewel net geschoren, met of zonder horens, allerlei rassen, ontstaart of nog met. Eén ding hebben ze gemeen: ze roepen allemaal ‘bèèèèèèèhh’. Ik ben er nog niet uit of dit op z’n Nieuw-Zeelands is...
Een bezoek aan Trudy (nicht van Peter) en haar gezin in Winton bevestigt voorgaande. Ze hebben een schapenfarm met ongelooflijk veel schapen; we worden overal rondgeleid. Met drie quats (Martijn en Stan aan het stuur!) en een truck hobbelen we over de velden en worden de schapen van de ene wei in de andere gedreven. Wat een ruimte rondom hun huis. Ze kijken overal uit over de velden en verderop zijn de bergtoppen zichtbaar van het westland.
Op de laatste avond in Invercargill wandelen we nog eens door de prachtige parken die deze stad rijk is. De volgende ochtend is het een kunst om de caravan vanuit de achtertuin naar de straat te krijgen. De oprit is namelijk zeer smal en de caravan kan er theoretisch net door. De moeilijkheid is het feit dat er ook nog een buitenlamp, de klink en de elektriciteitsaansluiting uitsteekt. Met zes man sterk, met vooral opzichters die in centimeters ‘rechts’ en ‘ links’ aangeven, krijgen we het zonder botsen en krassen voor elkaar. Verschillende familieleden zijn extra vroeg opgestaan om ons te komen uitzwaaien. We toeteren Invercargill uit.
Het is zonnig weer maar fris qua temperatuur. Via de kustweg, richting westen, gaan we op weg naar Manapuouri. Bij de eerste picknick hebben een mooi zicht over de zee en kust bij Colac Bay. Onderweg ‘schapenlandschap’ met de bergen in de verte die geleidelijk aan naderbij komen. Soms langs de kustlijn, dan weer meer het binnenland in.
We belanden op ‘Manapouri Lakeview Camp’. Deze typische camping ligt prachtig aan het Manapouri-meer en omschrijft zichzelf als: ‘spacious wooded park which is unconventional, uncrowded, unprententious and unusual…’
De eigenaar verzamelt oude auto’s van het merk ‘Morris’ die dan ook over de gehele camping te vinden zijn; in alle toiletruimtes hangen humoristische prenten en krantenknipsels; er is een uitgebreide keuken, eetruimte, televisiekamer en alle ruimtes hangen vol met foto’s en kaarten. Alleen hier al kun je je uitgebreid vermaken. Voor de kinderen een originele speeltuin met ondergrondse tunnels, zwaaikoorden en enorme hoge schommels.
We komen er nu achter dat de caravan enkel aan de achterkant pootjes heeft en aan de voorkant dus op de dissel leunt (is dit typisch Nieuw-Zeelands??). In ieder geval betekent dat voor ons wat overdenk- en uitprobeertijd om het op deze manier gebalanceerd ‘waterpas’ te krijgen. Althans in zoverre dat we ’s nachts niet het idee hebben dat we ‘op de kop’ hangen. Met een houten blok meer of minder onder de wielen en /of pootjes ter ondersteuning komen we tot ons doel.
Lake Manapouri is écht prachtig! Het is omringd door ruige bergen en heeft allerlei inhammen, tot kilometers ingesneden! Achter de bergen gaat ’s avonds de zon onder en kleurt de hele hemel rood en oranje. En dan... ‘gaan zitten en kijken’... maar laten gebeuren. Om stil van te worden.
De volgende dag, inmiddels is het 2 februari, wordt de ‘Milford Sound’-dag. Milford Sound is het meest beschreven en bezochte fjord aan de westkust: een diep ingesneden inham waar de zee doordringt in het land. Bijna loodrecht verheft zich de 1692 m hoge Mitre Peak (de hoogste berg ter wereld die direct uit het water oprijst; in de vorm van een bisschopsmijter) uit de diepblauwe golven. Andere begroeide rotswanden staan voor het zicht ook loodrecht op het water tot een hoogte van zo’n 1200 m en de Bowen Falls vallen eveneens loodrecht naar beneden (162 m).
We staan even na vijf op om op weg te zijn voordat de zon opkomt. Er is namelijk maar één weg ernaartoe na Te Anau, het plaatsje waar we na een minuut of twintig arriveren, met een afstand van 119 km. De mist trekt op en het ochtendrood verschijnt. Lake Te Anau is glad en gekleurd. Mooi, zo op de vroege ochtend. Hier en daar wat wolkjes, zon, temperatuur nog des nachts.. fris dus. Op de weg naar Milford Sound veel groen, varens, bomen vol parasieten, een rivier in de vallei. Echter: de hemel trekt dicht en we komen in de wolken terecht. Tsja, dat is de verrassing van het weer, invloeden vanuit de zee dus. Dit is een bekend gegeven, maar omdat het zo helder was toen we vertrokken hadden we dit toch niet verwacht. Na de Homertunnel is er een geweldig uitzicht te verwachten. Niet dus. Mist... de wolken hangen laag boven de grond. De weergoden zijn echter toch met ons, want als we bij de fjord aankomen is het zicht wederom een stuk helderder. Inwrijven met ‘sandflies-afschrikker’! Van Peter’s neef hebben we speciaal spul uit Australië gekregen en dat komt nu goed van pas. Niet dat er zoveel sandflies zijn, we hebben er eigenlijk nog weinig mee te maken gehad, maar als ze op je komen zitten is het meteen raak! De beet kan tot weken jeuk geven! ‘Als je een sandflie ziet, schrik je je al een bult!’ Ze bijten echter enkel op blote lichaamsdelen. We verbazen ons dan ook over de zeer-zomers-geklede mensen... en dat om op een boot te gaan! Sommige mensen zou je toch... Later hebben we er profijt van, zo blijkt! We hebben namelijk het voorste dek van de boot voor ons privé. Stevige kleding maakt dat we tijdens de ruim twee uur durende boottocht op een relatief kleine boot het beste zicht hebben en het fjord, de bergen en zee van dichtbij meemaken! En zo ook het neervallende water van de verschillende watervallen VOELEN.
Ondanks de bewolking wordt het een prachtige tocht. Omdat de boot zo klein is kan de ‘skipper’ zeer dicht langs de loodrechte wanden en de zeehonden varen. We varen het fjord ook even uit en gaan een eindje de grote oceaan (Tasman Sea) op. De golven beuken tegen het voorfront van de boot aan. Vasthouden dus!
Als hoogtepunt van deze tocht wordt ‘het uitzicht op de spitse Mitre Peak’ beschreven. Echter het zicht op alle andere bergen, de ruigheid van de toppen, het spel van de wolken en de zon is minstens zo indrukwekkend!
Terug op de parkeerplaats maken we kennis met de Kea, een nieuwsgierige gekleurde bergpapegaai. Een mooi beestje, maar zéér brutaal. Met zijn scherpe gekromde snavel pikt ie zo de rubber, rondom de ramen van je auto, weg! Oppassen voor het te laat is!
Op de terugweg is het zo opgeklaard dat het zicht op het hele dal nu wel zichtbaar is. Net voor de Homer Tunnel, en later bij de Homer Valley, ontvouwt zich het hele dal. Genieten. Ook hier is de Kea weer actief en krijgt dan ook alle aandacht.
We bezoeken nog de Mirror Lakes. De naam zegt het al... de meren zijn zo glad dat ze als spiegels dienst doen. Vooral de details zijn mooi. Terug op de camping sluiten we de dag af met het avondrood boven Lake Manapouri; we hebben vandaag de zon zien opkomen en ondergaan. Wauw! De volgende dag proberen we in Te Anau te uploaden. Internetcafé’s genoeg, dus vol goede moed maken we contact. Helaas, geen verbinding mogelijk met FTP. Schijnbaar is het afhankelijk van de provider hoe duur de verbinding met FTP is voor de gebruiker. In Te Anau blijkt dit erg duur te zijn, volgens de uitleg aldaar, en is dit dus niet mogelijk. Volgende stad beter, hopen we...
Zaterdag de 4e is de grote dag om Lake Manapouri van dichtbij mee te maken. Peter, de neef van Peter komt, met zijn zoon Shannon, vanuit Invercargill met zijn boot om ons mee te nemen op het grote meer. Ook Bryan, Lizette en Juliet, waarvan we in Invercargill al afscheid hebben genomen, komen vandaag speciaal nog terug om deze boottocht mee te maken. Ze hebben hier op de camping een huisje gehuurd voor één nacht. Het is een prachtige dag. De lucht is blauw met hier en daar een wolk.
De boot, die net groot genoeg is voor negen mensen, wordt vakkundig te water gelaten. Peter heeft talrijke keren op dit meer gevaren en gevist en weet precies hoe te handelen. Het leuke is dat hij al sturend met allerlei verhalen komt waardoor het meer ‘gaat leven’. Vanuit de camping hadden we het meer natuurlijk al uitgebreid bekeken maar nu blijkt dat het meer achter dat ‘eerste aanzicht’ nog kilometers ver doorloopt! We varen langs de ruige bergen af, komen langs de watervallen, die echter relatief klein zijn omdat het de laatste weken droog is geweest, en belanden op witte exotisch aandoende strandjes. We gaan ‘aan wal’ voor een uitgebreide picknick in een houten trekkershut. Gezellig en een warme sfeer!
Ook wij mogen sturen! Hilariteit alom. De dag is eigenlijk veel te vlug voorbij maar we voelen aan onze warmgebrande gezichten dat we de hele dag in weer en wind zijn geweest.
’s Avonds koelt het af en gaat het warempel enigszins regenen. De geplande barbeque aan de kust van het meer wordt verplaatst naar het binnengebeuren. Niet minder gezellig; later op de avond nog muziek via de geleende gitaar van nicht Trudy en ondertussen wordt er flink geouwehoerd aan de keukentafel. Verschillende dorpelingen komen ons vergezellen en de avond eindigt buiten. Het is inmiddels weer opgeklaard en genietend van de heldere sterrenhemel.
De volgende dag neemt Peter ons mee voor een rondrit in de omgeving van Manapouri en laat zijn vissershut,(richting Mavora Lakes, van binnen zien. Een sfeer van eenvoud en een warme gemoedelijkheid.
Dan herhaalt zich het afscheidsritueel van de familie en gaan we weer met ons vieren verder het Nieuw-Zeeland-pad op.