Week 13

De laatste week! We voelen het afscheid met weemoed dichterbij komen. Natuurlijk gaan we deze week nog nieuwe plekken bezoeken en verheugen we ons op het verblijf bij neef Arnie en Viv... we weten echter ook dat we door hun uitgezwaaid zullen worden... Maar nog niet getreurd, het is gelukkig nog niet zover. Bovendien zijn we zeer content als we terugkijken op de hele trip! Wat hebben we veel gezien, gedaan en van dichtbij meegemaakt. Met die ervaring voelen we ons rijk!
Vanuit de knusse camping in Trounson Kauri Park reizen we zuidwaarts. Richting Dargaville is de omgeving heuvelachtig groen. Hier is in het verleden veel gekapt; rijk aan bomen is het gebied niet meer. Weg 12 leidt ons oostwaarts en wederom richting zuiden. Via de Whangaripo Valley Road komen we in Pakiri terecht. Een plaatsje ‘van niks’ met een relatief ruime camping, waar we welgeteld één w.c. tot onze beschikking hebben. De andere toiletruimtes zijn inmiddels reeds gesloten daar het seizoen ten einde is. Er zijn zo goed als geen bezoekers meer; we hebben het hele campingterrein dus tot onze beschikking! De camping ligt aan een enorm uitgestrekt strand uitkijkend over de oceaan. Een plek bij uitstek voor het maken van enorme zandsculpturen. Martijn gooit er al zijn energie tegenaan en noemt zijn creatie ‘Sun Defense’.
De volgende dag rijden we met caravan en al een stukje verderop waarbij het doel ‘Goat Island’ is. Op de kaart is het maar een mini eindje maar wat blijkt: het laatste stuk is een zandweg welke, volgens de borden, sterk afgeraden wordt om met caravan te rijden. Er is ook nog een andere manier om er te komen maar dat is een flinke omweg. Een plaatselijke boer op quad kijkt eens kritisch naar onze auto met caravan en schat in dat het ‘zou’ moeten kunnen. Zullen we daar dan maar op vertrouwen? We nemen het risico met wat spanning in onze buik.. maar redden het gelukkig. Poeh! Goat Island heeft een alternatieve ‘hippie-achtige’ camping met veel kleur en vol friemels en frutsels. Het maakt een wat minder geordende maar gezellige indruk. In de huiskamer staat een piano die eenieder uitnodigt om de sfeer nog wat te verhogen. Prachtig is dat de camping op een heuvel ligt en het zicht naar twee kanten op de kustlijn is! We voelen ons snel thuis op dit plekje.
Goat Island is een ‘Marine Reserve’. De zee is voor een gedeelte beschermd gebied maar er wordt volop gesnorkeld in de hoop de vele kleurige vissen tegen te komen die hier leven. Als we over de rotsige kust wandelen zien we verschillende scholen fel blauwe vissen en verschillende gestreepte en gespikkelde soorten. Het water is dan ook superhelder.
Tijd om naar onze laatste bestemming te gaan: Auckland. Deze stad strekt zich uit over een lengte van 50 km en scheidt twee zeeën, in het oosten de Stille Oceaan en in het westen de Tasmanzee, en heeft dus ook twee havens. Ooit gebouwd op een 50-tal uitgedoofde vulkanen. Een wereldstad die met anderhalf miljoen inwoners de grootste stad van NZ is. Als we vanuit het noorden over de Harbour Bridge richting stad rijden steekt de skyline, waaronder de bekende Skytower, prachtig af tegen de wolkige lucht. De 1150 m lange, stalen brug boven de Waitematahaven en boven de ontelbare zeilschepen is het herkenningsteken van de stad. Enkel het zakencentrum heeft hoogbouw; verder is de stad wijds en laag uitgebouwd. Ondanks het grote aantal inwoners maakt de stad een gestructureerde, schone en aangename indruk; er wordt niet gestresst in het verkeer. En dan te bedenken dat wij er met de caravan doorheen rijden! Wel even voor de duidelijkheid: Arnie, onze neef, heeft ons op een afgesproken plek opgehaald, gaat met zijn auto voorop en leidt ons naar zijn stulpje. Arnie en Viv wonen in Mission Bay, de naam zegt het al: vlakbij een baai. Eigenlijk vlakbij het centrum maar tevens vijf minuutjes lopen en ze zijn aan de kust. Het is een vreemde gewaarwording dat stad en zee pal naast elkaar liggen. Een heerlijke plek voor de inwoners van de stad om te relaxen: zittend op de kade, een verkoelende duik nemend in de zee, wandelend over het zand, op zee met een bootje of… waartoe wij de dag erop de mogelijkheid krijgen: een flinke rit op een jetski. Arnie en vriend Mark zijn beiden eigenaren van een trendy jetski en ze hebben ons, tot ons groot genoegen, uitgenodigd om vanuit Mission Bay ‘mee te skiën’ tot het vulkanisch eiland ‘Rangitoto Island’. Het is een lauwe dag maar de lucht is bewolkt. De zee blijkt minder rustig dan aanvankelijk leek. Het eerste gedeelte van de rit is aangenaam... wat kriebels in de buik en een Wauw gevoel! Op het moment dat we van koers veranderen en we ‘tegen de golven’ ingaan spat het verfrissende zeewater hoog op. En wel zo flink dat we ècht nat worden. De lippen, de haren, alles smaakt naar zout. Stan’s zwarte jas ziet wit van de zoutuitslag. Maar spectaculair is het wel! Met zo’n jetski kun je ‘spelen’ op het water door scherpe bochten te maken. De kunst is natuurlijk om grip te blijven houden op het water. Een aparte ervaring dus.
En ook op deze tweede avond bij Arnie en Viv krijgen we een heerlijke maaltijd voorgezet; het is hier echt gewoonte om gedurende de zomerperiode het vlees of de vis klaar te maken op de barbecue. De gasbarbecues zijn in maat dan ook aanzienlijk groter dan die wij in Nederland kennen, met rooster én bakplaat. Werkt goed! Alhoewel het seizoen herfst al lang ingewijd is, zijn de avonden zwoel. Heerlijk buiten vertoeven dus en alle tijd om bij te kletsen. Martijn en Stan, die in geen drie maanden t.v. hebben gezien, vermaken zich uitgebreid met een Mr. Bean film.
De volgende dag ziet er stralend uit; we gaan Auckland centrum in. De uitstraling van nostalgie en het zakengebeuren mengen zich. In hoge spiegelende gebouwen speelt zich het kantoorleven af; op terrasjes drinkt men een verkoelend drankje en helmdragende fietsers gaan hun eigen weg. Arnie en Viv nemen ons mee voor een bezoek aan de Skytower. Een slanke toren van zo’n 328 meter hoog met meer dan 60 verdiepingen; 10 jaar geleden midden in de stad gebouwd. Er zijn twee bezoekersverdiepingen omringd door glas alwaar je een prachtig uitzicht hebt over de hele stad met zee. De enorm hoge kantoorgebouwen verliezen aan ontzag als je vanaf de 60e verdieping op ze neerkijkt. Vanaf hierboven wordt ook gebungijumpt! Wij kijken enkel!
Per veerpont varen we vervolgens naar Devonport, een historisch rijke buurt van Auckland. We maken een flinke wandeling en met verbazing passeren we prachtige villa’s. Het zicht terug naar Auckland centrum levert een mooi plaatje van de ‘skyline’ op.
En ’s avonds laten we ons verwennen in een Thais restaurant. Arnie, Viv, Mark en Tracy komen hier vaker en weten maar al te goed dat er heerlijk geserveerd wordt. Het gesprek neemt verrassende en humoristische wendingen en we proosten op de hele reis. Na het toetje kunnen we nauwelijks nog ‘boeh’ zeggen! Behalve de activiteiten en uitstapjes die we ondernemen in Auckland zijn we druk bezig met ordenen van onze spullen en het schoonmaken van auto en caravan. Arnie zal er zorg voor dragen dat onze voertuigen verkocht gaan worden. Arnie en Viv geven ons alle ruimte om onze gang te gaan in deze praktische doe-zaken en helpen waar ze kunnen. Tsja, wat in NZ te laten dan wel in te pakken om mee naar huis te nemen? Wat heb je een hoop spullen na drie maanden!! Met behulp van een weegschaal komen we tot de juiste keuzes. Kleren waar ook maar enige twijfel over bestaat gaan naar een goed doel en allerlei campingspullen blijven tot de inboedel van de caravan behoren. Op de laatste dag nemen we afscheid van de zee, nog één keer langs de kust struinen en de verse lucht inademen. Nog even genieten en ‘slikken’ tegelijkertijd...
’s Morgens in alle vroegte op paaszondag maken we nog één keer de Nieuw Zeelandse zonsopkomst mee als we richting vliegveld gebracht worden. Bij het inchecken blijken we, ondanks onze weegactiviteiten 8 kg boven het toegestane gewicht te zitten. Natuurlijk stop je op de laatste ochtend je nachtspulletjes er nog bij en voila. Al anticiperende hierop hadden we in één tas spullen verzameld die we eventueel nog zouden kunnen achterlaten. Tot ons groot genoegen geeft de incheckdame goedkeuring om alles mee te nemen. Martijn en Stan zijn namelijk nog niet aan het gewicht van een volwassene dus daar wordt wat mee geschipperd.
Het valt niet mee om afscheid te nemen van Arnie en Viv. Onze gevoelens spetteren naar alle kanten en ‘door het poortje gaan’ maakt het vertrek, van dit voor ons bijzonder geworden land, definitief. Stil lopen we door de gang richting vliegtuig. Ieder van ons vieren beleeft het natuurlijk op een eigen manier, maar wat we gemeenschappelijk hebben is dat we eigenlijk nog helemaal niet willen vertrekken. Drie maanden Nieuw Zeeland heeft bij ons zoveel respect voor het land opgewekt en binding gecreëerd dat we dit het liefst willen vasthouden. Het gevoel van eventuele blijdschap rondom het ‘naar huis gaan en straks thuis komen’ speelt dan ook nauwelijks, ook niet bij Martijn en Stan.
De reis is lang, met name omdat we in Sydney waar we onze eerste overstap hebben een uur of zes moeten wachten. We vermaken ons met wat spelletjes, wat rondwandelen en laptoppen. De vliegreis tot Londen, met tussenstop in Bangkok, verloopt prima. Voor het grootste gedeelte is het nacht, donker dus. Via het beeldschermpje, wat ieder voor zich persoonlijk kan instellen op films of info, is op de wereldkaart te zien hoe de dag/ nacht grens zich beweegt en op welke plek wij daarbinnen vliegen. Zo bewegen we ons over de halve wereldbol heen. We kijken films, luisteren muziek, lezen wat, eten, slapen en strekken onze benen geregeld. Niets te klagen dus. De aircolucht is hetgeen waar we het meest moeite mee hebben; benauwd en droog. Goed drinken is van belang. Het vliegtuig is flink gevuld met reizigers; onze verwachting dat het in het naseizoen wat rustiger zou zijn blijkt niet te kloppen. In het kleine vliegtuig van Londen naar Amsterdam daarentegen is enorm veel plek; we kunnen allen bij een raampje zitten. Het is inmiddels paasmaandag 17 april. De ‘verloren tijd’ op de heenreis krijgen we nu geschonken.
Op Schiphol staat Sonja ons op te wachten. Echt fijn dat ze ons komt ophalen. We willen het liefst met vieren tegelijkertijd vertellen en springen van de hak op de tak. Na een reis van zo’n 42 uur worden we uitgebreid verwelkomd in Heide. De vlaggen hangen uit, zowel de Hollandse als de Nieuw Zeelandse, en de oprit en het huis is gevuld met familie, buren en bekenden. Het overweldigt ons!
Tsja… en zo komt het gewone leven weer tevoorschijn wat een flinke overschakeling vergt. We zijn blij dat we nog wat dagen voor onszelf hebben voordat school en werk zich weer aandienen. Martijn en Stan bereiden een uitgebreide powerpoint presentatie voor met tekst, muziek, foto’s en meegebrachte natuurlijke souvenirs, om hun hele verhaal op een gestructureerde wijze aan hun klasgenoten en juffrouw te kunnen vertellen. Het in elkaar zetten van deze presentatie maakt dat we met zijn vieren de hele reis nog eens doorlopen en het een na het ander nog eens beleven.
En al zijn we terug in ons platte drukke Nederland, we merken dat deze reis ons enorm geraakt heeft; een ervaring die we blijvend zullen meenemen. Het was geweldig dat we dit als gezin hebben kunnen doen!